سلام . این یکی از مهم ترین پرسش ها در بدو ورود به کاناداست .  گرفتن کارت بهداشت یا OHIP باید جزء اولین کارهایی باشه که بلافاصله بعد اسکان انجام میدید . برای ثبت نام باید اول به وزارت بهداشت زنگ بزنین و آدرس نزدیکترین محل به خودتون رو بپرسین  یا از کتاب تلفن زرد که همه جا هست استفاده کنین . توی ویندزور باید به میدان City hall برین . یادتون باشه که حتما پاسپورت ، برگه ثبت نام کارت PR که توی فرودگاه گرفتین و مدرکی که نشان دهنده آدرس شما باشه همراه ببرین . حتما تمام افراد بالای 15 سال خانواده همراه شما باشن . چون همونجا از اونها هم  برای کارتشون عکس گرفته میشه .

     بعد پر کردن دقیق فرم و تحویل به متصدی این کار باید سه ماه صبر کنین تا کارتتون رو باپست براتون بفرستن . اگر بعد سه ماه پست ،کارتی به شما تحویل نداد باید اول تلفنی و بعد حضوری پیگیری کنین . هر کس باید پیگیر کارت خودش باشه چون صدای شما رو به عنوان شناسائی ضبط میکنن و اگه نمیتونین به انگلیسی صحبت و مشکلتون رو مطرح کنین باید حضوری و با یک مترجم انجامش بدین  . از شروع ماه چهارم در صورتی که هنوز کارت نداشتین میتونین از برگه ثبت نام کارت استفاده کنین . 

    کارت بهداشت درست مثل ایران عمل میکنه وفقط تفاوتش در داروهاست . در این سیستم قیمت دارو جایی نداره و بسیار هم گرونه . ولی باقی موارد مثل بیمه های درمانی ایرانه . یعنی از ابتدا تا انتهای هر بیماری غیر از دندانپزشکی و زیبایی و عینک و لنز رو پوشش میده . برای سه ماه اول هم بیمه های خصوصی هست که میتونین حداکثر تا پنج روز بعد از ورودتون خریداری کنین که بین روزی 2 تا 8 دلار بسته به وضعیت سلامتی و سن شما قیمت دارن .  

    حواستون باشه که آمبولانس مجانی نیست . هر بار ورودی آمبولانس حدود 100 دلار و بسته به مسیر ، هر کیلومتر 3 دلار حساب میشه . ولی اگر خدای نکرده وضعیت اورژانسی براتون پیش آمد به 911 زنگ بزنید . اگر نمیتونین انگلیسی حرف بزنین فقط بگین Help - Persian  اونها خودشون بلافاصله از مترجم همزمان استفاده میکنن و اگر به هر دلیل حرفتون ترجمه نشد ، گوشی رو قطع نکنین که خودشون مکان شما رو شناسایی میکنن و در کمترین زمان هم ماشین پلیس و هم آتش نشانی و هم آمبولانس برای کمک به شما به آدرستون میان .

    برای دندانپزشکی کمی ارزانتر هم میتونین به دانشکده های دندانپزشکی مراجعه کنین . ولی پیشنهاد من اینه که قبل از اومدن حتما توی ایران هر چی کار دندانی دارین انجام بدین . من از اونائیم که تقریباتمام عمرم روی صندلی دندانپزشک گذشته و اصلا نمیتونم فکر کنم که اینجا دندونهای طفلکی ام رو به دست دانشجوها بدم . سر پیری همین دو تا و نصفی دندونم رو هم از دست میدم . اینجا به هیچ عنوان نمیشه طرف دندانپزشک رفت . حتی اگر درآمدتون دلاری باشه . هر پر کردن عادی گاهی تا چند صد دلار هزینه روی دستتون میذاره . البته اگر شاغل باشین بعضی از کارفرماها بخشی از این هزینه ها رو پرداخت میکنن .میتونین ابتدای کار از کارفرما سوال کنین .

    اگر خواستین استانی نقل مکان کنین باید کارتتون رو انتقال بدین . چون هر استانی کارت و شرایط و قوانین خودش رو داره .  مثلا شما با کارت اونتاریو نمیتونین از امکانات درمانی ساسکاچوان استفاده کنین. بهتره که قبل از اسباب کشی این انتقال رو به اداره بهداشت استان مقصد اطلاع بدین و ازشون مراحل انجام کار رو بپرسین . راستی اینجا داشتن پزشک عمومی خانوادگی اجباریه .اولی که اومدین با دوستها و آشناها مشورت کنین و یه پزشک خوب انتخاب کنین . اگر کسی رو ندارین میتونین لیست پزشکان خانواده رو از کتاب زرد دربیارین و نزدیکترین به محل زندگی تون رو پیدا کنین .پیشنهاد من یه خانم دکتر خیلی پیر  و خوش اخلاقه که عینکش نوک بینی اش باشه .